Kielecka Kalwaria

Pierwsza kapliczka kieleckiej Drogi Krzyżowej usytuowana jest przy Bazylice Katedralnej Wniebowzięcia NMP, druga stoi w Parku miejskim im. Stanisława Staszica, pozostałe są umieszczone przy ulicy Karczówkowskiej, czternasta umieszczona jest przy klasztorze na Karczówce.

Jedna z hipotez zakłada, że pierwsza Droga Krzyżowa w Kielcach mogła się odbyć 4 listopada 1628 roku, kiedy to biskup krakowski Marcin Szyszkowski poprowadził procesję z kieleckiej Katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny na wzgórze Karczówki, gdzie mieści się kościół św. Karola Boromeusza. W uroczystym pochodzie niesiono wówczas relikwie św. Karola Boromeusza (relikwie tymczasowo były umieszczone w kieleckiej katedrze) jako dziękczynienie za ocalenie miasta od zarazy. Inne źródło podaje, że fundacja Drogi Krzyżowej nastąpiła dopiero w 1631 roku, po osiedleniu się na Karczówce bernardynów.

Tradycja kieleckiej Drogi Krzyżowej wraz z odprawieniem mszy w intencji uniknięcia zarazy trwała aż do XIX wieku.

Przez wszystkie lata istnienia kieleckie kaplice Drogi Krzyżowej były niszczone przez wojny, powstania, akty wandalizmu a wczasach PRL celowo zapomniane. Dzięki Towarzystwu Przyjaciół Karczówki w 1998 roku Kielecka Kalwaria została reaktywowana. Wszystkie kapliczki zostały odnowione a niektóre odbudowane z piaskowca pińczowskiego. Płaskorzeźby wykonał Józef Piekoszewski z Pińczowa według projektu artysty rzeźbiarza Władysława Zaparta.

Obecny trakt Drogi Krzyżowej został odtworzony na podstawie mapy austriackiego geodety z okresu zaborów, na której naniesione były kaplice.