Łazienki Królewskie co o nich wiesz?

Łazienki Królewskie w Warszawie to rozległy park, gdzie przyroda architektura i historia tworzą niepowtarzalną scenerię. 

Historia Łazienek Królewskich w Warszawie

Spis treści 

1.Łazienki Królewskie do 1764 roku

2.Łazienki Królewskie za króla Stanisława Augusta Poniatowskiego

3.Łazienkie po śmierci króla Stanisława Augusta Poniatowskiego

4.Łazienki królewskie  podczas II Wojny Światowej

5. Łazienki królewskie po II Wojnie Światowej

6. Ogrody w Łazienkach Królewskich 

Spis obiektów 

1. Pałac na Wodzie      

2. Zamek Ujazdowski          

3. Wodozbiór                         

4. Biały Dom                  

5. Pałac Myślewicki   

6. Belweder                   

7. Nowa Kordegarda   

8. Stara Pomarańczarnia

9. Wielka Oficyna  

10. Amfiteatr          

11. Stara Kordegarda  

12. Świątynia Sybilli 

13. Nowa Oranżeria

14. Ogród Chiński 

---

Łazienek Królewskie do 1764 roku

Już w VII wieku na terenie obecnych Łazienek istniało grodzisko, czego dowodzą znaleziska archeologiczne prowadzone w drugiej połowie XX wieku – odkryto wówczas fragmenty drewnianej palisady oraz naczynia gliniane. W średniowieczu istniał tu gród JAZDÓW i był on jedną z siedzib książąt mazowieckich. Tereny wokół Jazdowa były otoczone lasem zwane zwierzyńcem i służyły jako miejsce polowań. Gród, jak i zwierzyniec obejmował obszar znacznie większy niż obecny park. Gród jazdowski w 1262 roku został zdobyty przez Litwinów. Datę tę upamiętnia kolumna usytuowana na skarpie za Starą Pomarańczarnią. Wkrótce po tych zdarzeniach gród odbudowano, ale przez walki bratobójcze (między księciem czerskim Konradem II i księciem płockim Bolesławem II) powtórnie został zniszczony. W XIV wieku książęta mazowieccy rozpoczęli wznoszenie swojej nowej murowanej siedziby na miejscu obecnego Zamku Królewskiego, w Jazdowie wówczas powstała tylko drewniana rezydencja. W 1548 roku zamieszkała w niej królowa Bona, a następnie Anna Jagiellonka. W roku 1624 roku za panowania Zygmunta III Wazy wzniesiono murowany ZAMEK UJAZDOWSKI. W 1655 roku został on obrabowany i zniszczony przez Szwedów. W latach osiemdziesiątych XVII wieku właścicielem terenów Ujazdowa został, marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski. W lesie u podnóża wzniesionego przez króla Zygmunta III Wazę Zamku Ujazdowskiego będącym pozostałością zwierzyńca Lubomirski wybudował pierwszy budynek WODOZBIORU oraz  dwa pawilony — ERMITAŻ i ŁAŹNIĘ.  Oba Pawilony wybudowano według projektu Tylmana z Gameren. Ermitaż, początkowo nazywany Eremitorium, wybudowany został w leśnym gąszczu i pełnił funkcję samotni, w której marszałek mógł odpoczywać i rozmyślać. Natomiast drugi pawilon usytuowany był na wyspie i mieścił ozdobną Łaźnię. Ermitaż istnieje do dzisiaj, natomiast Łazienka w późniejszym okresie została wspaniale wkomponowana w mury Pałacu Na Wodzie. 

TO OD NIEJ CAŁY KOMPLEKS NAZYWA SIĘ ŁAZIENKAMI. 

Pałac Na Wodzie  Pałac na Wodzie Pałac na Wodzie to główna budowla Łazienek Królewskich. Jego najstarsza część powstała pod koniec XVII wieku z inicjatywy marszałka wielkiego koronnego Stanisława Herakliusza Lubomirskiego.  Barokowa budowla służyła marszałkowi jako miejsce wypoczynku. Budynek zlokalizowano na wyspie otoczonej kanałami tworzącymi sadzawkę. Główną część budowli stanowiła sala z fontanną, nawiązująca do mitologicznego źródła Hippokrene znajdującego się na Olimpie. Ten niewielki budynek nazwano „Łazienką Lubomirskiego". Za czasów Stanisława Poniatowskiego w roku 1772 roku rozpoczęto przebudowę pawilonu. Był wielokrotnie powiększany, by ostatecznie stać się ulubioną letnią rezydencją monarchy. To tu odbywały się tu słynne obiady czwartkowe.  Pałac na Wodzie

Zamek Ujazdowski  Zamek Ujazdowski Początki Ujazdowa datuje się na XII wiek. Wtedy to książęta mazowieccy założyli w tym miejscu gród o nazwie Jazdów. Załoga grodu strzegła przeprawy przez Wisłę między Kamieniem a Solcem. Po wygaśnięciu rodu książąt mazowieckich drewniany dwór stał się własnością królewską. W 1548 roku rezydencję otrzymała królowa Bona, a później Ujazdów został przekazany jej córce — Annie Jagiellonce. Około 1624 roku na południe od starego pałacu Zygmunt III Waza wzniósł na cyplu skarpy murowany zamek, zwany Zamkiem Ujazdowskim. Zamek Ujazdowski został wzniesiony na planie czworoboku. W czterech rogach znajdowały się wieże zakończone kopulastymi hełmami. W środku zaś mieścił się dziedziniec z arkadowymi krużgankami. Podczas wojen szwedzkich budowla została poważnie uszkodzona i nie mogła już pełnić funkcji rezydencji. Prawdopodobnie w 1674 właścicielem zamku stał się marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski, który odnowił go i nadał mu barokowy charakter. W 1764 roku posiadłość nabył Stanisław Poniatowski, który do przekształcenia zamku zaangażował znakomitych artystów. Wzniesiono nową fasadę, a cała budowla nabrała charakteru barokowego z elementami stylu klasycystycznego. Końcowy efekt nie spodobał się jednak królowi i monarcha podarował swą niedoszłą rezydencję miastu. Niebawem architekt Stanisław Zawadzki przebudował budynek na koszary dla wojska. Od 1809 Zamek Ujazdowski służył jako siedziba szpitala wojskowego. Podczas II wojny światowej spłonął, a jego ruiny zostały rozebrane w 1954 roku. W 1974 roku podjęto decyzję o jego odbudowie. Obecna budowla jest rekonstrukcją, która nawiązuje do wyglądu zamku z czasów Wazów, tylko podziemia są oryginalną jego częścią. Zamek Ujazdowski

Wodozbiór Wodozbiór Wodozbiór zaliczany jest do jednych z najstarszych obiektów Łazienek, pełnił funkcję „wieży ciśnień”, na której szczycie znajdował się zbiornik wody. Powstał za czasów Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, a jego zadaniem było zaopatrywanie w wodę fontanny, kaskady, łaźnie i stawy. Był wielokrotnie przekształcany.  W latach 1777-1778 przekształcono go według projektu Dominika Merliniego, na wzór rzymskiego grobowca Cecylii Metelli. W latach 1823-1827 został powiększony według projektu Chrystiana Piotra Aignera, który nadał mu charakter klasycystyczny. Ze względu na kształt nazwano go Okrąglakiem.

Łazienki Królewskie za czasów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego

Stanisław August Poniatowski, pełniąc urząd dworski stolnika wielkiego litewskiego, poszukiwał poza miastem terenu na swoją prywatną rezydencję. Nabył on więc w 1764 roku od wdowy po Teodorze Lubomirskim (synu marszałka Stanisława Lubomirskiego) i od jej syna Kacpra — Ujazdów wraz ze zwierzyńcem. Jako swoją rezydencję, już jako król, obrał początkowo Zamek Ujazdowski, jednak prace mające przystosować stary zamek do potrzeb królewskich nie spełniły jego oczekiwań i w finale Zamek Ujazdowski podarował miastu. Króla bardzo zainspirowała położona nieopodal zamku Łaźnia Marszałka Lubomirskiego. W 1772 roku przystąpiono więc do jej przebudowy, gdzie prace budowlane trwały wiele lat i wykonywane były w kilku etapach. Pawilon Łaźni był wielokrotnie powiększany i rozbudowywany, a w miejscu sadzawki powstałej w czasach Lubomirskiego wykopano dwa duże stawy – północny i południowy. Ostatecznie architekci królewscy — Dominik Merlini i Jan Chrystian Kamsetzer przekształcili barokowy pawilon Łaźni w klasycystyczny Pałac Na Wyspie.

Natomiast na terenie zwierzyńca powstał krajobrazowy park angielski ozdobiony pawilonami. Przeprowadzono tam prace melioracyjne i wykarczowano stare olchy. A pierwszym pawilonem wzniesionym na terenie dawnego zwierzyńca był Biały Domek,  w którym mieszkały siostry króla podczas swych pobytów w Warszawie, a także Elżbieta Grabowska, królewska faworyta. Drugim budynkiem był Pałac Myślewicki, nazwany tak od nazwy wsi Myślewice. Oba pawilony projektu Dominika Merliniego mają charakter willi i reprezentują wczesny klasycyzm.

Biały Domek Biały Dom Budynek wzniesiony w latach 1774-1776 według projektu Dominika Merliniego, był pierwszym pawilonem ogrodowym zbudowanym dla króla Stanisława Augusta na terenie założenia łazienkowskiego. Pierwotnie otoczony kanałami stanowił kompozycyjny odpowiednik XVII- wiecznej Łaźni Stanisława Herakliusza Lubomirskiego usytuowanej na wyspie. Biały Dom jest najbardziej unikatowym zabytkiem XVIII- wiecznej architektury rezydencjonalnej: zachowanym niemal kompletnie wraz z dekoracją wnętrz i części wyposażenia. Biały Dom

Pałac Myślewicki Pałac Myślewicki  Zaprojektowany pierwotnie jako piętrowa kwadratowa willa z wielką niszą w fasadzie. Przewidziana pierwotnie jako rezydencja króla, willa została wkrótce rozbudowana. Dobudowano z obu stron łukowe skrzydła i podwyższono ją o piętro. Willa zyskała w ten sposób wygląd klasycystycznego pałacyku, w którym mieszkały znakomite osobistości. Później król przekazał budynek swojemu bratankowi, księciu Józefowi Poniatowskiemu.  Data rozpoczęcia budowy tej siedziby nie jest dokładnie znana, wiadomo jedynie, że w 1774 r. stały już jej mury, a niedługo potem, bo w 1775 roku rezydencja była budowlą dwupiętrową. Pałac Myślewicki

W 1767 do Łazienek został przyłączony Belweder, w którym w 1768 uruchomiono Królewską Fabrykę Farfurów. Farfurnia (wytwórnia fajansów) w Belwederze działała przez 12 lat. O wyborze Belwederu jako miejsca produkcji zdecydowało znalezienie na pobliskim Mokotowie odpowiedniego surowca. Wytwarzano głównie przedmioty codziennego użytku na potrzeby dworu królewskiego. Fabryka posiadała również skład i sklep na Krakowskim Przedmieściu. Belwederskie wyroby sygnowane były napisem "Varsovie" lub literą "B".

Belweder  Belweder  Historia Belwederu zaczęła się w I połowie XVI wieku, kiedy kanclerz wielki litewski Krzysztof Zygmunt Pac na miejscu starej budowli  wzniósł nową rezydencję. Nazwano ją wówczas Belwederem, od włoskich słów "bel vedere", co znaczy "piękny widok". Następnie około roku 1739 roku barokowa rezydencja stała się własnością Lubomirskich. W 1767 roku Belweder nabył król Stanisław August Poniatowski, który włączył go do Łazienek Królewskich. W 1818 roku budynek został wykupiony przez władze Królestwa Polskiego i przeznaczony na siedzibę naczelnego wodza wojsk polskich, wielkiego księcia Konstantego, brata cara Aleksandra I. W latach 1819-1822 przebudowano gruntownie pałac według projektu architekta Jakuba Kubickiego, który barokową budowlę zamienił w klasycystyczną rezydencję. Konstanty mieszkał tu wraz z żoną, polską hrabiną, Joanną Grudzińską, aż do Nocy Listopadowej (29 listopada 1830 roku). Wtedy powstańcy ruszyli na Belweder, chcąc ująć księcia, któremu jednak udało się zbiec. Do wybuchu I wojny światowej pałac znajdował się w rękach rosyjskiej rodziny panującej. Po wycofaniu się Rosjan z Warszawy, w latach 1915-1918 był siedzibą niemieckiego generała-gubernatora Hansa Hartwiga von Beselera. W listopadzie 1918 roku w Belwederze zamieszkał Naczelnik Państwa, Józef Piłsudski. Następnie, do 1926 roku pałac pełnił funkcję siedziby Prezydentów RP — Gabriela Narutowicza i Stanisława Wojciechowskiego. Po przewrocie majowym do Belwederu powrócił Józef Piłsudski, który mieszkał tu aż do swojej śmierci w 1935 roku. W okresie okupacji hitlerowskiej w pałacu urzędował gubernator Warszawy Ludwig Fischer. W latach 1940-43 przeprowadzono przebudowę wnętrz Belwederu. Po upadku Powstania Warszawskiego wycofujący się z Warszawy Niemcy nie zdążyli wysadzić pałacu w powietrze. Po wojnie stał się on siedzibą Biura Prezydialnego Krajowej Rady Narodowej, której przewodniczącym był Bolesław Bierut. Od 1952 roku pałac pełnił funkcję siedziby Rady Państwa i jej Przewodniczącego. W 1989 roku Belweder stał się siedzibą prezydentów.

W latach 1778-1780 powstała Nowa Kordegarda pawilon ten pierwotnie służył do gry w popularną w tamtych czasach francuską grę Trou-Madame, polegającą na wrzucaniu kulek z kości słoniowej do numerowanych bramek. W 1782 roku budynek został przemieniony w Teatr Mały, zwany też Komedialnym. Gdy otwarto teatr w Starej Pomarańczarni, Teatr Mały przestał istnieć. Stara Kordegarda — była budynkiem, w którym mieszkali wartownicy, strzegący drogi do Pałacu Na Wyspie. Gdy Starą Kordegardę przebudowano w 1830 roku, zamieniono nazwy Kordegard tak, że starsza nosi nazwę "Nowej", a nowsza "Starej".

Nowa Kordegarda Nowa Kordegarda Dzisiejszy wygląd budynku jest efektem jego przebudowy dokonanej w 1830 roku według projektu Jakuba Kubickiego. Architekt nadał mu charakter klasycystyczny. Ciekawostką jest też fakt, że budynek Nowej Kordegardy jest tak naprawdę starszy od Starej Kordegardy. Nowa Kordegarda

W latach 1786-1788 na zachodnim krańcu ogrodu wzniesiony został budynek Wielkiej Oranżerii, zwany dzisiaj Starą Pomarańczarnią, w którym funkcjonował także teatr. 

W 1788 roku przekształcono dawną kuchnię znajdującą się między pałacem Myślewickim a  Pałacem Na Wyspie na tzw. Wielką Oficynę, zwaną obecnie Podchorążówką. 

W 1790 roku wniesiono Amfiteatr mieszczący około tysiąca widzów otwarty dla wszystkich warszawiaków według projektu Jana Chrystiana Kamsetzera. 

Ten sam architekt w 1792 roku wzniósł Starą Kordegardę, była ona ostatnim obiektem wybudowanym za czasów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. 

Wielka Oranżeria - Stara Pomarańczarnia Stara Pomarańczarnia Wyjątkowym obiektem w Łazienkach jest Stara Pomarańczarnia lub Stara Oranżeria, pierwotnie Wielka Oranżeria. Klasycystyczna budowla została wzniesiona w latach 1786–1788 według projektu Dominika Merliniego. Zbudowana na planie podkowy, położona u podnóża skarpy. Od strony południowej budynek posiada duże okna, oświetlające wydłużoną salę, służącą pierwotnie do przechowywania drzewek pomarańczowych, które latem wystawiano do ogrodu łazienkowskiego. Od północny do budynku przylegają dwa skrzydła — wschodnie i zachodnie. W zachodnim mieściły się niegdyś mieszkania dla służby i pokoje gościnne, natomiast we wschodnim — teatr. Teatr w Starej Pomarańczarni, pochodzący z czasów króla Stanisława Augusta jest jeden z najwspanialszych zabytków Warszawy. Nie uległ on bowiem zniszczeniu podczas działań wojennych i jest obecnie jednym z niewielu przykładów autentycznego osiemnastowiecznego teatru dworskiego na świecie. Stara Pomarańczarnia

Wielka Oficyna - Podchorążówka  Wielka Oficyna - Podchorążówka  Pierwszy budynek na tym miejscu powstał jeszcze w XVII wieku, jako kuchnia dla Łazienki i Ermitaża Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. Gmach został przebudowany w latach 1778-1788 według projektu Dominika Merliniego. W 1822 roku gmach został przekazany na siedzibę Szkoły Podchorążych Piechoty, na której potrzeby przebudowano go, prawdopodobnie według projektu Jakuba Kubickiego. W szkole tej w 1828 roku zawiązał się spisek przeciwko władzy rosyjskiej i stąd też 29 listopada 1830 roku Piotr Wysocki (instruktor tej szkoły) wezwał kadetów do ataku na Belweder. Wydarzenie to zapoczątkowało Powstanie Listopadowe, które upamiętnia umieszczona na południowej ścianie budynku pamiątkowa tablica. Gmach przetrwał wszystkie zawieruchy wojenne i dotrwał w niezmienionej formie do dzisiaj. Z dawnego wyposażenia Wielkiej Oficyny nic do naszych czasów nie przetrwało. Jedynie w środkowej części budynku zachowała się sala, zawierająca niegdyś paleniska kuchenne. Oprócz tego do dzisiaj można podziwiać oryginalny zegar umieszczony w oknie zachodniej wystawki - zegar ten sprowadził król z Gdańska. Wielka Oficyna - Podchorążówka

Amfiteatr Amfiteatr Teatr na Wyspie powstał w 1785 jako amfiteatr ziemny. Kamienną postać zyskał w 1790 roku, przebudowany według projektu Jana Chrystiana Kamsetzera. Teatr na Wyspie był wzorowany na antycznym amfiteatrze w Herkulanum. Amfiteatr podzielony jest na dwie części; parterowa, leżąca bliżej wody, z dwóch stron zwieńczona jest rzeźbami Umierającego gladiatora i Umierającej Kleopatry. Poniżej loży królewskiej, w kanale, znajduje się orkiestra, mogąca pomieścić czterdziestu grajków. Za lożą prowadzą schody do drugiej części teatru – widowni w kształcie półkola.  Amfiteatr

Stara Kordegarda Stara Kordegarda Stara Kordegarda to niewielki klasycystyczny budynek przeznaczony na wartownię dla straży. Zbudowana w latach 1791-1792 według projektu Jana Chrystiana Kamsetzera, później był kilkakrotnie przekształcany. Staną przy głównej drodze do Pałacu Na Wodzie, a stacjonująca w nim straż miała nadzorować przyjezdnych i dbać o bezpieczeństwo monarchy oraz mieszkańców Łazienek Królewskich.

Stanisław August Poniatowski, którego oficjalną siedzibą był Zamek Królewski, przebywał w Łazienkach od końca maja do września. Król mieszkał w przebudowanym z Pawilonu Łaźni w Pałacu Na Wyspie, rodzina królewska w Białym Domu, wyżsi urzędnicy dworscy w pałacu Myślewickim, a niżsi urzędnicy i służba – w Wielkiej Oficynie. Park i Amfiteatr był dostępny dla wszystkich.
Wszystkie budynki wzniesione za króla Stanisława Augusta Poniatowskiego były utrzymane w stylu klasycyzmu.

Łazienki Królewskie po śmierci Stanisława Augusta Poniatowskiego 

Po śmierci Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1798 roku Łazienki przeszły na własność jego bratanka Józefa Poniatowskiego. W 1808 Józef Poniatowski przekazał Belweder za długi Onufremu Kickiemu. Po śmierci księcia w 1813 roku Łazienki stały się własnością jego siostry — Marii Teresy z Poniatowskich Tyszkiewiczowej, która w 1817 sprzedała je Carowi Rosji Aleksandrowi I. Przez blisko sto lat Łazienki Królewskie należały do carskiej rodziny Romanowów.
Belweder, oddany wcześniej przez księcia Józefa Poniatowskiego za długi Onufremu Kickiemu, został odkupiony przez rząd Królestwa Polskiego, i  w latach 1819 – 1822 przebudowany w stylu klasycystycznym ponownie stał się częścią Łazienek. Przeznaczono go na siedzibę namiestnika — wielkiego księcia Konstantego Pawłowicza (brata cara Aleksandra I) i jego żony Joanny Grudzińskiej.
Romanowowie kontynuowali prace budowlane w Łazienkach, za ich panowania  w ogrodach łazienkowskich wzniesiono  m.in.  - Świątynię Sybilli wybudowaną około 1820 roku, Świątynię Egipską  powstałą w 1822 roku, w 1830 roku przebudowano Nową Kordegardę. 

Świątynia Sybilli Świątynia Sybilli Świątynia Sybilli, zwana początkowo Grecką lub Świątynią Diany jest pomalowana na biało i wykonana jest wyłącznie z drewna, na planie prostokąta z rzędem kolumn jońskich, otaczających jej wnętrze. Wejścia do świątyni strzegą dwa żeliwne lwy, stylizowane na egipskie sfinksy. Powstała w 1822 roku, prawdopodobnie według projektu Jakuba Kubickiego, i była wzorowana na świątyniach starożytnych. Usytuowana jest na tyłach Belwederu, w pobliżu Stawu Belwederskiego.  Świątynia Sybilli

W 1846 roku  do zachodniego skrzydła Pałacu Na Wyspie dobudowana została kaplica cerkiewna, projektu Andrzeja Gołońskiego — w dwudziestoleciu międzywojennym kaplicę przekształcono na katolicką, którą ostatecznie rozebrano dopiero po II wojnie światowej. Część ogrodu przeznaczono na Ogród Botaniczny.  W 1860 w Ogrodzie Belwederskim wzniesiono Nową Oranżerię zwaną Nową Pomarańczarnią. 

Nowa Oranżeria - Nowa Pomarańczarnia Nowa Pomarańczarnia Nowa Oranżeria powstała w latach 1860-1861, a zaprojektowali ją Adam Adolf Loewe i Józef Orłowski. Obiekt był przeznaczony do przechowywania w chłodne dni drzew pomarańczowych oraz egzotycznych roślin, wystawianych latem do ogrodu. Wśród nich były drzewa kamforowe, magnolie, mirty, granaty i cyprysy. To jest drugi obiekt w Łazienkach o tym przeznaczeniu. Dla odróżnienia dawną Pomarańczarnię stanisławowską zaczęto nazywać Starą Pomarańczarnią. Nowa Pomarańczarnia

Car Aleksander odkupił od Zygmunta Radziwiłła kolekcję drzew egzotycznych, na której potrzeby w 1870 roku wzniesiono specjalny pawilon. Kolekcja została przywieziona do Łazienek z Nieborowa, a jej najważniejszą częścią był największy w Europie zbiór drzew pomarańczowych, w ilości ponad 100 sztuk, z czego około 70 egzemplarzy liczyło 300-400 lat. Kolekcję tę Radziwiłłowie otrzymali z Drezna od Augusta II Mocnego. Po wybuchu I wojny światowej nieborowska kolekcja drzew pomarańczowych wymarzła w nieogrzewanych pomieszczeniach, a pawilon, w którym się znajdowała, rozebrano po wojnie.

Z Wielkiej Oficyny, która w czasach Królestwa Polskiego mieściła Szkołę Podchorążych Piechoty, 29 listopada 1830 roku wyruszyli podchorążacy pod wodzą Piotra Wysockiego, by zająć Belweder i pochwycić bądź zabić księcia Konstantego. W ten sposób w Łazienkach rozpoczęło się jedno z największych naszych powstań narodowych – Powstanie Listopadowe.

Wraz z wybuchem I Wojny Światowej w 1914 roku Rosjanie, opuszczając Warszawę, wywieźli z Łazienek większość dzieł sztuki, które powróciły do kraju dopiero w 1921 roku na mocy traktatu ryskiego. Po odzyskaniu niepodległości przystąpiono do remontu Pałacu Na Wodzie  – usunięto przeróbki z czasów carskich oraz podjęto prace renowacyjne, Łazienki stały się własnością odrodzonego państwa. W międzywojniu Łazienki Królewskie — podobnie jak Zamek Królewski na Wawelu i Zamek Królewski w Warszawie — pełniły funkcję gmachów reprezentacyjnych Rzeczypospolitej.

Łazienki Królewskie podczas  II wojny światowej

Podczas II Wojny Światowej Niemcy zamknęli Łazienki dla polskiej ludności. 31 maja 1940 wysadzili w powietrze pomnik Fryderyka Chopina. Zlikwidowano Ogród Botaniczny, a jego teren przyłączono do Łazienek, któremu nadano niemiecką nazwę Seegarten. Wiele dzieł sztuki zostało wywiezionych do rezydencji Hansa Franka w Krzeszowicach. Po upadku Powstania Warszawskiego Niemcy próbowali zniszczyć wszystkie budynki w Łazienkach. Spalili wnętrza Pałacu Na Wodzie, w ścianach nawiercili otwory na dynamit, jednak nie wysadzili go, podobna sytuacja miała miejsce w Belwederze. Pożary zniszczyły Ermitaż, Starą Kordegardę, a pozostałe budynki zdewastowali. Zniszczeniu uległ również drzewostan parku i egzotyczne rośliny w Starej i Nowej Pomarańczarni.

Łazienki Królewskie  po II wojnie światowej

Pałac Na Wodzie po wojnie został odbudowany, a inne budynki wchodzące w skład zespołu Łazienek Królewskich odrestaurowano i udostępnione publicznie. Od 1959 roku pod odbudowanym pomnikiem Fryderyka Chopina organizowane są niedzielne koncerty chopinowskie.

Ogrody w Łazienkach 

Łazienki Królewskie to nie tylko klasycystyczna architektura  i królewskie kolekcje dzieł sztuki, ale także przepiękne ogrody. 

W Łazienkach Królewskich znajduje się następujące ogrody: Ogród Królewski z XVIII wieku, Ogród Romantyczny z XIX wieku, Ogród Modernistyczny z XX wieku, Ogród Chiński oraz Ogród  Włoski. 

Ogród Chiński  Ogród Chiński Powstały w 2014 roku Ogród Chiński nawiązuje do roku 1770 kiedy to powstała Aleja Chińska, oraz wystawiono Most Chiński zwany również Bramą Chińską, będący wyrazem fascynacji Stanisława Augusta modną wówczas egzotyką Dalekiego Wschodu. Most ten został rozebrany w XIX wieku. Ogród Chiński

Do Łazienek Królewskich prowadzi aż 10 bram, a na powierzchni 76 ha, gdzie 4,9 ha stanowią wody, znajduje się około 40 budynków, z czego 10 o bardzo dużej wartości historycznej i artystycznej. 

---